Όλοι όσοι ζούμε σε αυτό τον τόπο καταλαβαίνουμε ότι αυτή η Κυβέρνηση ανέλαβε ένα βάρος μεγαλύτερο από τις δυνατότητες της. Ούτε Αρχηγό με έντονη προσωπικότητα διαθέτει (το επώνυμο δεν αποτελεί στοιχείο), ούτε τα άξια και διεθνώς γνωστά έμπειρα στελέχη την απαρτίζουν, στελέχη που μόνο με την παρουσία τους θα ενέπνεαν εμπιστοσύνη στους ξένους, ούτε μπορεί να τιθασεύσει το εσωτερικό της μέτωπο γιατί όταν επί 36 χρόνια σφυρίζεις με αριστερούς σκοπούς δεν είναι εύκολο να περάσεις μέτρα της αντίπερα όχθης και μάλιστα στην σκληρότερη έκδοση τους και να έχεις και την απαίτηση να σε ακολουθήσουν αυτοί που επί τόσα χρόνια τους δίδαξες τον άλλο δρόμο. Βέβαια όσοι είχαν τα μάτια και το μυαλό τους ανοιχτά είχαν καταλάβει ότι και από την εποχή του Ανδρέα ακόμη, άλλα τα λόγια και άλλα τα έργα. Αυτοί όμως είναι οι λίγοι. Οι πολύ "παραμυθιάστηκαν" με τα λόγια πιστεύοντας ακόμη και μερικούς μήνες πριν πως λεφτά υπάρχουν. Έτσι λοιπόν η σημερινή Κυβέρνηση βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο ανικανότητας χειρισμών και σύμπλευσης στελεχών. Στελεχών δικών της που σε κάθε ευκαιρία θέλουν να διατρανώσουν την αντίθεση τους στους κανόνες του Μνημονίου που εκείνα ψήφισαν
Η Μείζων Αντιπολίτευση από την άλλη, εδώ και εννέα μήνες, προσπαθεί να συνέλθει από το κροσσέ της 4ης Οκτωβρίου του 09 που την έστειλε στο καναβάτσο. Άλλαξε Αρχηγό αλλά πρέπει να αλλάξει πολλά ακόμα για να πείσει ότι άλλαξε. Μπορεί να υπάρχει η βούληση γι αυτό αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει το κατάλληλο θάρρος και η σωστή ανάλυση της αλγεβρικής εξίσωσης των συν και των πλην των διαφόρων αποφάσεων. Αυτήν την στιγμή και να της προσέφεραν τη εξουσία στο πιάτο, αμφιβάλλω αν έχει την ικανότητα να την διαχειριστεί. Όσοι δεν φοράνε μπλε η πράσινα χρωματιστά γυαλιά αντιλαμβάνονται ότι σε τέτοιες καταστάσεις ένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Σε αυτές τις μοναδικές για την κρισιμότητα τους καταστάσεις απαιτείται κατά την άποψη του υπογράφοντος μια Κυβέρνηση Συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων Όχι Οικουμενική Κυβέρνηση που είναι ένας αχταρμάς ιδεών και προσώπων αλλά μια κυβέρνηση των δύο κομμάτων που ανεξάρτητα από τις ταμπέλες και την ορολογία που χρησιμοποιούν, την σήμερον ημέρα έχουν πλησιάσει αρκετά ιδεολογικά και ρεαλιστικά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ούτε ο Παπανδρέου στα καλά καθούμενα μπορεί να προσκαλέσει την Νέα Δημοκρατία σε Συγκυβέρνηση δηλώνοντας αδυναμία, ούτε ακόμη και αν αυτό για λόγους καθαρά υποθετικούς συνέβαινε θα μπορούσε η Νέα Δημοκρατία δια του Αρχηγού της να ενδώσει.
Αυτό όμως που μόνοι τους οι δύο Αρχηγοί δεν μπορούν να προκαλέσουν μπορεί θαυμάσια να το επιβάλλει ο Ελληνικός λαός. Αν γίνουν οι εκλογές το επόμενο φθινόπωρο μαζί με τις Δημοτικές η και λίγο αργότερα είναι σίγουρο πως κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν θα μπορεί να σχηματίσει Αυτοδύναμη Κυβέρνηση. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις μα πάνω απ' όλα το δείχνει η λογική μας. Έτσι λοιπόν με το πρόσχημα της μη αυτοδυναμίας μπορούν κάλλιστα να συνεργαστούν σε μια Κυβέρνηση Συνεργασίας και να ΄χουν κρατήσει και τα προσχήματα το καθένα για λογαριασμό του. Όσο για τις θεωρίες πως η Ευρώπη και το ΔΝΤ δεν επιτρέπουν εκλογές τις ακούω "βερεσέ". Ποιος λογικός Ευρωπαίος δεν θα προτιμούσε τα δύο κόμματα στην Κυβέρνηση για να εφαρμόσουν το Πρόγραμμα Αποκατάστασης της Οικονομίας από το να υπάρχει ένα κόμμα μόνο βαλλόμενο από παντού. Επειδή είμαι οπαδός των προβλέψεων και όχι των διαπιστώσεων θα περιμένω με ανυπομονησία για 4 ακόμη μήνες για να δω αν αντέχω ακόμα η αν οι πολιτικές μου αναλύσεις που τις περισσότερες φορές απεδείχθησαν σωστές, σκούριασαν και αυτές με τον χρόνο.
