Τολμώ να διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου για ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό, για μια καινούργια πολιτική αντίληψη τώρα που το παλαιό έχει σίγουρα ξεθωριάσει και αργά η γρήγορα θα αποτελέσει παρελθόν και περιεχόμενο σελίδων ιστορίας. Είναι σκέψεις που από καιρό τις έχω διαμορφώσει στο μυαλό μου για μια άλλη πραγματικότητα που θα ήθελα, σκέψεις όμως που τώρα πια νομίζω πως είναι ώριμοι οι καιροί για να διατυπωθούν.
1.Μόνιμα πλανάται το ερώτημα, συζητώντας για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις Κράτους και πολιτών, αν η κότα γέννησε το αυγό η το αυγό την κότα και έτσι δεν δίνεται καμιά απάντηση και δεν αναλαμβάνεται καμιά ευθύνη έχοντας όλοι την συνείδηση ήσυχη και το άλλοθι των πράξεων εξασφαλισμένο και ανακυκλώνουμε ανεύθυνα ένα ρηχό φιλοσοφικό ερώτημα. Και οι μεν ισχυρίζονται ότι κάθε λαός έχει τους ηγέτες που τους αξίζει και οι δε διαλαλούν ότι όλοι ίδιοι είναι. Πιστεύω πως το αυγό το γέννησε η κότα, όπου κότα (χωρίς αυτό να μας οδηγεί σε άλλους συνειρμούς) είναι το Κράτος που και αυτό δεν είναι αόριστο αλλά το αντιπροσωπεύουν οι εκφραστές του που είναι η πολιτική ηγεσία.
Πρέπει κάποιος να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και να οδηγεί το λαό και όχι να ζούμε όλοι μέσα στον κύκλο της αοριστίας και ανευθυνότητας. Τον πήχη ψηλά πρέπει κάποιος να τον τοποθετήσει. Ούτε μόνος του τοποθετείται, ούτε τον τοποθετούν τα λαϊκά συμβούλια. Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι με την θέληση τους απεφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά. Ούτε η Θεία Επιφοίτηση τους το επέβαλλε ούτε η Κοινωνία τους το απαίτησε. Αρα πρέπει να κοιτάνε μόνο μπροστά και να μην ζητούν καμιά δικαιολογία από την Κοινωνία για τις τυχόν (μακάρι να ήταν τυχόν) παραλείψεις τους. Αν κάνανε λάθος εκτίμηση η επιλογή μόνο ο δρόμος προς το σπίτι τους είναι η μόναδική σωστή οδός που απομένει, πάντως όχι ο δρόμος που περνά μέσα από τα σπίτια των άλλων πολιτών που δεν τους φταίνε σε τίποτα.
2.Δεχόμενοι την παραπάνω εκδοχή αξιωματικά, λύνουμε και το δεύτερο πρόβλημα που επίσης πλανάται άλυτο στον αέρα. Το Κράτος είναι αυτό που πρέπει πρώτο να δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης προς τον πολίτη και μετά ο πολίτης να εμπιστευτεί το Κράτος. Αυτό πιστεύω πως αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την επιτυχία η αποτυχία ενός κόμματος που ελπίζει να εκφράσει το Κράτος.
3.Η σχέση εμπιστοσύνης δημιουργείται όταν λες στον λαό πράγματα που τα γνωρίζει και το σπουδαιότερο, πράγματα που τα κατανοεί. Όταν του μιλάς όπως μιλάς στο σπίτι σου με τη γυναίκα σου η τους φίλους σου. Όταν τους αναφέρεις τα προβλήματα τους πριν σου τα αναφέρουν αυτοί και όταν, ακόμη καλύτερα, τους τα λύσεις πριν εκείνοι στο ζητήσουν.
Όταν δέχεσαι πως και ο πολιτικός σου αντίπαλος σε ορισμένα θέματα έχει δίκιο και ενεργεί σωστά. Τότε γίνεσαι πιο ανθρώπινος. Γιατί ποιος από μας στις ανθρώπινες σχέσεις του υποστηρίζει πως κάποιος τρίτος έχει πάντα άδικο; Άλλωστε, όσοι έχουν ασχοληθεί λίγο με τα μαθηματικά γνωρίζουν πως όσο δύσκολο είναι να έχεις προβλέψει σωστά όλα τα παιγνίδια στο Προ-πο άλλο τόσο δύσκολο είναι να έχεις αποτύχει σε όλα. Αυτό το τελευταίο, να ισχυρίζονται δηλαδή τα πολιτικά κόμματα πως ο πολιτικός τους αντίπαλος βρίσκεται ΠΑΝΤΑ σε λάθος θέση τα καθιστά αναξιόπιστα, χώρια που πρέπει να αλλάζουν τις πολιτικές τους θέσεις αν ο αντίπαλος τους ασπασθεί κάποιες από τις ιδέες τους. Είναι ΑΔΥΝΑΤΟ πιστεύω κάποιος να κάνει λάθος ΣΕ ΚΑΘΕ του κίνηση.
Η σχέση εμπιστοσύνης δημιουργείται όταν υπάρχουν περιπτώσεις που δεν γνωρίζεις ένα θέμα και το δηλώνεις άμεσα χωρίς να προσπαθείς να απαντήσεις προσβάλλοντας την λογική αυτών που γνωρίζουν. Ποιος από μας τα ξέρει όλα;
Η σχέση εμπιστοσύνης δημιουργείται όταν κάνοντας τυχόν κάποιο λάθος το δηλώνεις και το αναγνωρίζεις άμεσα. Ποιος από μας είναι αλάνθαστος; Ο πολιτικός πρέπει σε κάθε του φάση να εκπέμπει το μήνυμα πως είναι ένας από μας και όχι ένας πάνω από μας.
4.Πιστεύω καμιά πολιτική δεν έχει πιθανότητα επιτυχίας, ακόμη και η καλύτερη, αν δεν έχει την παραδοχή και την συνεργασία του λαού. Και ο λαός για να συνεργαστεί με κάποιον πρέπει να τον πιστέψει και να τον παραδεχτεί. Έτσι πιστεύω πως ένα καινούργιο ξεκίνημα και μία νέα σύνθεση όπως την οραματίζονται πολλοί από μας απαιτεί πριν από όλα, πριν από οποιοδήποτε πρόγραμμα ρήξης η αλλαγής, την δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας με το λαό. Ο Ελληνικός λαός διψά για αυτή την συμπεριφορά. Διψά να βρει ανθρώπους να μιλάνε στη γλώσσα του και το σημαντικότερο, να μιλάνε ειλικρινά. Έχει βαρεθεί όλους τους πολιτικούς που προσπαθούν να τον πείσουν πως η ηλιόλουστη μέρα που απολαμβάνει από το παράθυρό του δεν είναι αυτή που βλέπει αλλά είναι βροχερή. Και όχι μόνον αυτό, αλλά τον παροτρύνουν να κρατά και ομπρέλα!
Έτσι πιστεύω ότι το Α και Ω των σκέψεων πρέπει να κατευθύνεται σε πρόσωπα και νοοτροπίες. Τα προγράμματα είναι καλά, αλλά έπονται.
Υ.Γ. Ακόμη αναζητώ τον πολιτικό που θα μου ζητά να κρατώ ομπρέλα, μόνο όταν βρέχει...
