Εγραφε το ΒΗΜΑ στις 10 Σεπτεμβρίου 2008:
" Αναψαν χθές τα τηλέφωνα μεταξύ Μαξίμου και Υπουργείου Δικαιοσύνης εν όψει της σημερινής συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου που θα επιλέξει τους επτά νέους αντιπροέδρους του Αρείου Πάγου, ένα αντιπρόεδρο στο Ελεγκτικό Συνέδριο αλλά και τον πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους..." και παρακάτω αναφέρει πως άργησε υπερβολικά αυτή η επιλογή που έπρεπε ήδη να είχε γίνει από τον Ιούλιο αλλά περίμεναν να περάσει χρονική περίοδος για κάποιους "ημέτερους" αεροπαγίτες οι οποίοι μόνο μετά την 29η Αυγούστου θα είχαν δικαίωμα επιλογής καθώς για να επιλεγείς για αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου πρέπει να παραμείνεις αεροπαγίτης για δυό χρόνια τουλάχιστον.
Ετσι και μέσα από αυτή την καμαρίλα γίνεται η επιλογή-διορισμός όλων των ανώτερων δικαστών αυτού του τόπου. Και δεν το κάνουν μόνο οι σημερινοί. Το έκαναν και οι προηγούμενοι και θα το κάνουν και οι μετά από αυτούς όσο το Σύνταγμα που αυτοί όλοι ψήφισαν έτσι καθορίζει.
Μετά από όλα αυτά, αν νομίζουμε ότι έχουμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη με διορισμένους από το γκουβέρνο δικαστές, κακό του κεφαλιού μας. Ο δικαστής κανονικά θα πρέπει να δικάζει και να τιμωρεί τον κάθε ένα, αν έχει παρανομήσει, όσο ψηλά και αν βρίσκεται. Ας δούμε το παράδειγμα της Ιταλίας που ο πρώην πρωθυπουργός Κράξι πέθανε στην εξορία γιατί αν γύριζε στην χώρα του θα τον χώνανε στη φυλακή για κατάχρηση εξουσίας και παράνομο πλουτισμό. Μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι τέτοιο για τον τόπο που ζούμε; Είναι ανθρωπίνως δυνατόν να καταδικάσει και να τιμωρήσει κάποιος τον ευεργέτη του που τον έβαλε σε αυτή τη θέση; Γι αυτό γίνεται όλο αυτό ο μαγείρεμα. Ας έχουμε στην κορυφή δικούς μας δικαστές να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Και στη χειροτέρα περίπτωση, τουλάχιστον αυτός που θα φοράει τα γουνάκια ας είναι φίλος μας.
Οποιος εμπνευσμένος ηγέτης φανεί ποτέ (dum spiro spero) και θελήσει να κάνει αυτή την περίφημη "επανίδρυση του κράτους" που ο άλλος την είδε μόνο στα απογευματινά όνειρά του, η πλήρης ανεξαρτησία της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα του. Αλλιοώς, "παίζουμε τις κουμπάρες" και το παιγνίδι αυτό το ονομάζουμε Δημοκρατία.
