Η εικονική πραγματικότητα την οποίαν ζούμε βρίσκει την πιο παράλογη εκδοχή της στο ονομαζόμενο Πανεπιστημιακό Άσυλο. Μία θεωρία και ένα καθεστώς που περνά τα όρια της λογικής και εξηγεί όμως τη αιτία της κατάντιας του τόπου μας. Που δεν είναι άλλη από την υποταγή της κοινής λογικής στο κομματικό συμφέρον.
ΣΕΝΑΡΙΟ 1: Στυγερός δολοφόνος μετά την εκτέλεση της αποτρόπαιας πράξης του καταφεύγει στο χώρο του Πολυτεχνείου επικαλούμενος το Πανεπιστημιακό Άσυλο.
Ερώτημα: Η Αστυνομία έχει δικαίωμα να μπει στο χώρο και να τον συλλάβει;
Απάντηση: Ναι, γιατί ο δράστης έχει υποπέσει σε βαρύ ποινικό αδίκημα .
ΣΕΝΑΡΙΟ 2: Ομάδα κουκουλοφόρων κατακαίει το κέντρο της Αθήνας καταστρέφοντας τις περιουσίες ανυποψίαστων πολιτών σπάζοντας τα καταστήματα τους και πυρπολώντας ολόκληρα κτήρια. Μετά την πράξη τους καταφεύγουν στο χώρο του Πολυτεχνείου επικαλούμενοι το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Αν δεν έχουν κορέσει τα καταστροφικά τους αισθήματα μπορεί και να κάψουν και καμία πτέρυγα του χώρου που έχουν καταφύγει.
Ερώτημα: H Αστυνομία έχει δικαίωμα να μπει στο χώρο και να τους συλλάβει;
Απάντηση: Όχι, παρ΄ όλον που έχουν υποπέσει σε βαρύ ποινικό αδίκημα.
Στο πρώτο σενάριο οι Πρυτανικές Αρχές δίνουν την άδεια στην Αστυνομία. Στο δεύτερο σενάριο όχι. Σε τι διαφέρουν τα δύο σενάρια μεταξύ τους ως προς την τήρηση του νόμου που στις Δημοκρατίες αποτελεί την ύψιστη υποχρέωση όλων;
Αφού κόμματα και κυβερνήσεις θέλουν να μας πείσουν με τη στάση τους ότι και στα δύο σενάρια η στάση της πολιτείας δεν πρέπει να είναι ίδια τότε εισερχόμαστε στο χώρο της μεταφυσικής επιστήμης η οποία κατά πως φαίνεται είναι υπαίτια για όσα ζούμε αυτές τις τελευταίες μέρες. Όταν βρεθεί κυβέρνηση που θα έχει «τα κότσια» να καθορίσει τα όρια μεταξύ Ασύλου Ιδεών και Ασύλου Εγκληματιών τα ξαναλέμε.
