Γράφω μέσα από το αεροπλάνο καθώς γυρίζω από ένα σύντομο επαγγελματικό ταξείδι στην Πράγα για να μην ξεχάσω τις εντυπώσεις. Στην Πράγα είχα ξαναπάει πολλά χρόνια πριν, κάποια Χριστούγεννα στα τελευταία χρόνια της κομμουνιστικής κυριαρχίας. Ακόμα θυμάμαι τα δάκρυα που κύλησαν αυθόρμητα στα μάγουλα μου έξω από ένα ανθοπωλείο. Ηταν παραμονή Χριστουγέννων και την προσοχή μου τράβηξε μιά πολύ μεγάλη ουρά που κατέληγε σε ένα ανθοπωλείο. Πήγα ως εκεί να δω τι περιμένουν και είδα ανθρώπους καλοντυμένους και υπερήφανους να περιμένουν πάνω από ένα τέταρτο για να προμηθευτούν ένα μικρό κλαδάκι έλατο για να το πάρουν μαζί τους στο σπίτι για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα.......
Από εκείνη την Πράγα ώς τη σημερινή το μόνο που έμεινε είναι τα εντυπωσιακά κτήρια που στολίζουν την πόλη-μουσείο και η υπερηφάνια των κατοίκων. Ολα άλλαξαν. Η Πράγα σήμερα είναι μια μοντέρνα δυτική πρωτεύουσα, πανέμορφη καθώς ο ποταμός Μολδάβας (Vltava) κυλάει μεγαλόπρεπα κάτω από ιστορικές γέφυρες παρακάμπτοντας μικρά κατάφυτα νησάκια. Δεν θα περιγράψω εδώ την ομορφιά της Πράγας γιατί σκοπός μου δεν είναι ένα ταξειδιωτικό οδοιπορικό. Η Πράγα, για όλους τους παραπάνω λόγους και πολλούς άλλους συγκεντρώνει τεράστιο αριθμό τουριστών. Θα έλεγε κανείς πως ζει από τον Τουρισμό. Σκοπός μου είναι να κάνω μια γρήγορη σύγκριση με την Αθήνα που θα έπρεπε και αυτή να κατακλύζεται από ορδές τουριστών αλλά αυτό δεν συμβαίνει.
Ξεκινάω από το αεροδρόμιο. Ενα μοντέρνο αεροδρόμιο όπως όλα τα αεροδρόμια των μεγάλων πόλεων της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Συγγνώμη αλλά το Ελ.Βενιζέλος δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά. Παίρνω ένα πεντακάθαρο ταξί για να πάω στο ξενοδοχείο. Μέσα στο ταξί έντυπο που σε πληροφορεί πόσο πρέπει να πληρώσεις για να πας σε κάθε ένα από τα μεγάλα γνωστά ξενοδοχεία. Ο ταξιτζής καθώς και όλοι με όσους ήρθα σε επαφή, σερβιτόροι, ιδιοκτήτες η υπάλληλοι καταστημάτων,διαβάτες που συνάντησα στο δρόμο και χρειάστηκε να ρωτήσω, αγγλόφωνοι και με το χαμόγελο στα χείλη. Οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι ζουν από τον Τουρισμό και κάνουν κάθε τι για να τον διατηρήσουν αλλά και να τον αυξήσουν. Είναι μεγάλη υπόθεση και ο τελευταίος επαγγελματίας και ο τελευταίος κάτοικος να καταλάβει πως και αυτός μόνος είναι ένα στοιχείο που βοηθά στην ανάπτυξη της χρυσοφόρου αυτής πηγής για τη χώρα του. Η πόλη πολύ φιλική στον πεζό και βέβαια στις περισσότερες περιπτώσεις ο τουρίστας είναι πεζός. Παντού πεζόδρομοι από καλοσχηματισμένους κυβόλιθους που ενώνουν πλατείες, γέφυρες και μνημεία. Μπορείς να περπατάς για ώρες στην Πράγα χωρίς να σε ενοχλήσουν τα αυτοκίνητα. Λεωφορείο δεν αντάμωσα στο Κέντρο. Μόνο τα ερυθρόλευκα μοντέρνα τραμ, τα περισσότερα κατασκευής Scoda, που διασχίζουν την πόλη με συχνές διελεύσεις και δεν προσθέτουν στην ατμόσφαιρα κανένα ίχνος καυσαερίου. Τι ζητά ένας τουρίστας μετά από μια κουραστική περιπλάνηση; Ενα ευχάριστο καφέ η εστιατόρειο για να ξαποστάσει και να απολαύσει τις διακοπές του. Παντού τραπεζάκια έξω. Οι άνθρωποι ευτυχείς απολαμβάνουν τον καφέ τους, την τσέχικη μπύρα η το φαγητό τους έξω, στον καθαρό αέρα περικυκλωμένοι από ιστορικά κτήρια που το βράδυ, φωτισμένα με ένα βαθύ κίτρινο φως εκπέμπουν μια ξεχωριστή μαγεία. Τα τραπεζάκια με κεριά η φαναράκια το βράδυ δίνουν και αυτά μια ξεχωριστή εικόνα στα στενά πλακόστρωτα σοκκάκια της πόλης. Σκέφτομαι εδώ τι περιπέτειες περνάνε οι καταστηματάρχες για να πάρουν από τον Δήμο, αν τα καταφέρουν, την πολυπόθητη άδεια "τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων" στον υπαίθριο χώρο. Και με το αζημείωτο τις περισσότερες φορές.... Η πόλη πεντακάθαρη, όσο βέβαια μπορεί να διατηρηθεί όταν σε κάθε λεπτό περνάνε δεκάδες επισκέπτες από τους δρόμους της. Μου έκανε εντύπωση ένα βράδυ γυρνώντας στο ξενοδοχείο, γύρο στις 10.30, είδα μια ομάδα οδοκαθαριστών με τα καρροτάκια τους που βγήκαν ομαδικά για το έργο. Δεν θυμάμαι ποτέ τέτοια ώρα να έχω δει σχετικούς στην πόλη μου. Εχετε βρεθεί πιστεύω σαν τουρίστες σε πόλεις σε περίοδο αργίας. Καλοκαιρινής, Κυριακάτικης η ότι άλλο. Πώς μοιάζουν οι πόλεις; Νεκρές. Στην Πράγα τα καταστήματα είναι ανοικτά ως αργά το βράδυ και τα περισσότερα είναι ανοικτά και τις Κυριακές. Ειδικά τα εμπορικά κέντρα, που δεν είναι και λίγα στο κέντρο, με μεγάλες διαφημίσεις σε πληροφορούν πως είναι ανοικτά 7 μέρες την εβδομάδα.
Εμεινα στην Πράγα μόνο τρεις μέρες και από αυτές οι ελεύθερες μου ώρες ήταν μετά τις 5 το απόγευμα γιατί ως εκείνη την ώρα παρακολουθούσα τις εργασίες ενός συνεδρίου για το οποίο και βρέθηκα εκεί. Στο σύντομο αυτό διάστημα πρόλαβα να παρατηρήσω τα παραπάνω. Δεν θα κάνω σύγκριση ούτε με την Αθήνα ούτε με την νοοτροπία των πολιτών ενός κράτους που υποτίθεται ότι περιμένει τον Τουρισμό για να ζήσει. Τις αντίστοιχες εμπειρίες τις έχετε όλοι σας και κάντε εσείς τις συγκρίσεις....
