Αποφάσισα σήμερα να ξανασχοληθώ με το blog όχι γιατί καθάρισε η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό, μάλλον γίνεται κάθε μέρα και πιο αποπνικτική, αλλά γιατί τα πράγματα στη γειτονιά μας αρχίζουν και γίνονται πολύ επικίνδυνα για το σήμερα αλλά κυρίως για το αύριο. Εννοώ το μεγάλο πρόβλημα του Μακεδονικού που βρίσκεται πια στην κόψη του ξυραφιού. Δεν θέλω να αναφερθώ πώς φτάσαμε εδώ. Όλοι που ζούμε σε αυτό τον τόπο έχουμε άποψη. Φυσικά η εκάστοτε διαδοχικά πολιτική εξουσία φέρει όλο το βάρος της αδιέξοδης διαδρομής αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτής της τοποθέτησης.
Αυτές τις μέρες καλούμαστε να αποφασίσουμε ποια θα είναι η θέση μας και η στάση μας σχετικά με την οριστικοποίηση του ονόματος της γείτονος. Τι αποδεχόμαστε και τι όχι. Σε ποιες ενέργειες θα προβούμε αν η κατάσταση οδηγεί σε λύσεις αντίθετες από τις απόψεις μας και πίσω από τη γραμμή της έσχατης υποχώρησης.
Πιστεύω ότι για την λήψη της οποιαδήποτε απόφασης στην ζωή μας εκείνο που πρέπει να υπολογίζουμε πάντοτε είναι το αλγεβρικό άθροισμα των συν(+) και των πλην(-)που προκύπτουν από αυτή την απόφαση. Και αν το αλγεβρικό αποτέλεσμα είναι θετικό, ανεξάρτητα από τους αρνητικούς συντελεστές, τότε προχωράμε και αν αντίθετα είναι αρνητικό δεν την παίρνουμε την απόφαση αυτή.
Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αυτός που λείπει στην Ελλάδα. Λείπει από τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ, τους απλούς ανθρώπους. Η εύκολη λύση για αυτούς είναι να "πατήσουν" σε έναν αρνητικό η θετικό συντελεστή της παραπάνω εξίσωσης και μάλιστα σε έναν που είναι ολοφάνερος και αυταπόδεικτος και να επιχειρηματολογούν πάνω σε αυτόν ως μη όφειλαν, προσπαθώντας από τον έναν μόνο αυτόν συντελεστή να βγάλουν και το αποτέλεσμα ανάλογα με το πρόσημο του.
Τον συναντούμε καθημερινά αυτόν τον τρόπο σκέψης σε κάθε μας συζήτηση που περιέχει και τον παράγοντα της κρίσης και όχι απλώς της περιγραφής.
Θα μου πείτε, καλά τα λες αλλά γιατί δεν σκεφτόμαστε όλοι έτσι;
Οι περισσότεροι δεν σκέφτονται έτσι γιατί προφανώς δεν έχουν μαθηματική σκέψη.
Αλλά και αυτοί που ακόμα έχουν, όπως ταπεινά πιστεύει και για τον εαυτό του ο υπογράφων, και αυτοί δεν σημαίνει πως παίρνουν πάντοτε τις σωστές αποφάσεις και δεν κάνουν λάθη. Γιατί το να αποδεχθείς την αλγεβρική απόφαση, ας πούμε ότι το έχεις αντιληφθεί, το δύσκολο όμως δεν είναι αυτό. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, η αποδοχή του τρόπου σκέψης. Το δύσκολο και άλυτο πολλές φορές είναι να ανακαλύψεις όλους τις συντελεστές της εξίσωσης και μάλιστα να τοποθετήσεις μπροστά από αυτούς και το κατάλληλο πρόσημο. Όλα τα παραπάνω μπορεί για κάποιους να είναι ανιαρά, βαρετά και δυσνόητα καμιά φορά, είναι όμως απαραίτητα για να οδηγηθούμε στη σωστή απόφαση για το Μακεδονικό. Δεν σκοπεύω σε αυτές τις λίγες γραμμές ενός άγνωστου blogger να υποδείξω τι πρέπει να κάνει η επίσημη κυβέρνηση του τόπου μου. Σκοπεύω όμως να οριοθετήσω το πρόβλημα απαλλαγμένος προς στιγμή από κάθε συναισθηματική φόρτιση. Το συναίσθημα πιστεύω πως είναι πολύ κακός σύμβουλος στην εξωτερική πολιτική, άλλο αν όλοι μας πολλές φορές, και ο υποφαινόμενος δεν εξαιρείται, μας παρασύρει.
Αυτήν την στιγμή τα προβλήματα πάνω στα οποία απαιτούνται οι αποφάσεις μας είναι δύο.
Πρώτον, για να μην μακρυγορούμε, θα δεχθούμε να ονομάζεται το γειτονικό κράτος Μακεδονία χωρίς γεωγραφικό η χρονικό συνθετικό; Όλα τα άλλα υποτιθέμενα σύνθετα ονόματα δεν έχουν καμιά αξία γιατί οδηγούν κατ' ευθείαν στο "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Εννοείται ότι μιλούμε για μια και μοναδική ονομασία και όχι για διπλή ονομασία που αποτελεί εφεύρημα αφελών προς αφελείς.
Το δεύτερο πρόβλημα μπορεί να προκύψει, μπορεί και όχι, ανάλογα με την εξέλιξη του πρώτου προβλήματος. Το πρόβλημα αφορά τη στάση μας σε περίπτωση που η απάντηση μας στο πρώτο πρόβλημα δεν γίνει αποδεκτή από τους παγκόσμιους προστάτες μας και μέσω αυτών και δευτερευόντως από τους γείτονες.
Ας πάμε στο πρώτο και κυρίαρχο πρόβλημα. Δεχόμαστε την "Μακεδονία" ως έχει με οποιοδήποτε άυλο περιτύλιγμα;
Συντελεστές της εξίσωσης:
-Αισθήματα Μακεδονικού πληθυσμού (Ελληνικού εννοώ. Πού καταντήσαμε για τη διευκρίνιση..)
-Πλαστογραφία της Ιστορίας
-Σύγχυση ως προς τους τρίτους του όρου Μακεδόνας και Μακεδονία
-Αλυτρωτικές βλέψεις Βορείων
-Ευρωπαϊκή άποψη και επιπτώσεις
-Αμερικανική άποψη και επιπτώσεις
-Σταθερότης στα Βαλκάνια
-Ύπαρξη "Μακεδονίας" η Μεγάλη Αλβανία
-Αξιοπρέπεια
-Πολιτικό κόστος (το τελευταίο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει το Ελληνικό Έθνος)
κτλ. κτλ. κτλ.
Αυτή είναι η δυσκολία. Η ανακάλυψη όσο το δυνατόν περισσοτέρων συντελεστών που επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Και για να μην νομισθεί πως η επιστήμη των μαθηματικών αντικαθιστά την διπλωματία, για τον κάθε συντελεστή υπάρχει διαφορετικός βαθμός βαρύτητας. Δεν το ανάφερα παραπάνω για να μην περιπλέξω το θέμα αλλά ασφαλώς και υπάρχει και αυτή είναι η δουλειά που πρέπει (η θα έπρεπε) να κάνει η εξωτερική πολιτική της χώρας μας, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο κλητήρα του Υπουργείου Εξωτερικών. Δεν μπορούμε ασφαλώς να ισοσταθμίσουμε το πολιτικό κόστος π.χ. με τη διαδρομή της ιστορίας μας.
Αυτή τη διαλογική πρέπει να ακολουθήσουμε και στην απευκταία (και πιθανότερη όμως) περίπτωση που χάσουμε (εντελώς) τη μάχη του ονόματος. Θα θέσουμε βέτο; Η μάλλον για να γίνω πιο συγκεκριμένος αφού ο Πρωθυπουργός ήδη το προανήγγειλε, είναι σωστό να θέσουμε βέτο; Οι συντελεστές και εδώ είναι πολλοί;
-Και μετά τι;
-Αμερικανική αντίδραση
-Επιπτώσεις στο εσωτερικό
-Συμμετοχή μας στα Βαλκανικά δρώμενα
-Ενίσχυση η όχι της Τουρκίας
-Ρόλος Αλβανίας
-Εθνικά μας συμφέροντα
-Αντίδραση Ρωσίας
-Υπευθυνότητα
κτλ.κτλ.κτλ.
Απάντηση ας δώσουν άλλοι. Ας βρουν και άλλους συντελεστές, ας βάλουν και τα πρόσημα και ας καθορίσουν και το βαθμό της βαρύτητας. Δεν είμαι ούτε διπλωμάτης ούτε πολιτικός. Την Αλγεβρική σκέψη αναζητώ αφού ως τώρα το συναίσθημα, η επιπολαιότητα, η ανευθυνότητα, η ανικανότητα, η αναβλητικότητα μας έφερε ως εδώ.
Οι αριθμοί είναι ψυχροί και αμετάβλητοι. Το ίδιο και η Ιστορία. Και αυτή που βρήκαμε αλλά κυρίως και αυτή που θα αφήσουμε.-
